Najwięcej ciał chemotaksycznych wydzielają bakterie ropotwórcze. Do roku 1936 nie udało się wyosobnić ciał chemotaksycznych wykazano jednak, że w bakteriach główną chemotaksyczną rolę odgrywają nukleoalhuminy. Białka w ogóle są silnie chemotaksyczne, zwłaszcza białko wątroby i nerek. Prócz tego chemotaksyczne właściwości posiadają białka proste, zasadowe albuminaty roślin, pepton, gluteokazeina i inne. Chemotaksycznie działają również różne sole mineralne, w stopniu jednak znacznie słabszym. Do nich należą: sól Kuchenna, sole miedzi, cynku, jodu. Najprawdopodobniej jednak właściwości chemotaksyczne tych soli związane są z rozpadem elementów tkankowych, na które te sole działają. Wynika stąd, że rozpad tkankowy podczas zapalenia jest źródłem powstawania swoistych ciał chemotaksycznych, co w końcu znalazło swój wyraz w wyodrębnionej przez Menkina krystalicznej substancji jako tzw. leukotaksynie. Wszystko to dotyczy chemotaksis dodatniej. [patrz też: paradontoza leczenie, metamina, benfotiamina ]
4 tygodnie ago
149 words